Η οικογένεια Ωνάση είναι πλούσια εφοπλιστική οικογένεια, γνωστή για τον Αριστοτέλη Ωνάση.
Ξεκίνησε με την γέννηση του Σωκράτη Ωνάση το 1874. Το 1906 γεννήθηκε ο Αριστοτέλης Ωνάσης στην Σμύρνη. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή μετανάστεψε στο Μπουένος Άιρες όπου ξεκίνησε την εφοπλιστική αυτοκρατορία του και έγινε ένας από τους πλουσιότερους άντρες στον πλανήτη. Το 1956 ίδρυσε την Ολυμπιακή Αεροπορία. Το 1975, μετά από τον θάνατο του γιού του Αλέξανδρου Ωνάση απεβίωσε στο Νεϊγί-συρ-Σεν, προάστιο του Παρισιού.
Οικογένεια μεγαλεμπόρων καπνού της Καππαδοκίας, τους Ωνάσογλου, που προς το τέλος του 19ου αιώνα μετακινήθηκαν δυτικότερα, στη Σμύρνη. Το όνομα της οικογένειας έγινε «Ωνάσης» και εξελίχθηκε σε πλούσια εφοπλιστική οικογένεια, της οποίας το διασημότερο μέλος αποτέλεσε ο Αριστοτέλης Ωνάσης.
Ο Αριστοτέλης (Αρίστος) Ωνάσης (Μελαντία Σμύρνης, 15 ή 20 Ιανουαρίου 1906 - Νεϊγί-συρ-Σεν, 15 Μαρτίου 1975) ήταν Έλληνας εφοπλιστής, επιχειρηματίας και ευεργέτης, ένας από τους διασημότερους «κροίσους» του 20ου αιώνα. Το όνομα του Ωνάση έγινε συνώνυμο του πλούτου σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ανέπτυξε πλούσια επιχειρηματική ναυτιλιακή δραστηριότητα και το 1956 ίδρυσε την Ολυμπιακή Αεροπορία, την οποία λόγω χρεών μεταβίβασε το 1975 στο ελληνικό κράτος. Πέθανε στο Παρίσι το 1975.
Ο Κωστής Παλαμάς, γιος του Μιχαήλ Παλαμά και της Πηνελόπης Πεταλά, γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου του 1859, δεύτερος μετά τον Χριστάκη (1849-1925) ενώ ακολούθησε ο Νίκος (1861). Πολύ γρήγορα έχασε και τους δύο γονείς του . το 1864 τη μητέρα του από πρόωρο τοκετό και το 1865 τον πατέρα του. Το 1866 εγκαταστάθηκε μαζί με τον αδελφό του Χριστάκη στο σπίτι του θείου τους Δ.Ι.Παλαμά στο Μεσολόγγι. Το 1875 αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Μεσολογγίου με βαθμό Κάλλιστα και εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1879 συγκατοίκησε για έναν περίπου χρόνο με τον ποιητή Νίκο Καμπά. Το 1880 υπηρέτησε στο στρατό. Το 1882 παρέμεινε για οκτώ περίπου μήνες στην Κυπαρισσία όπου είχε διοριστεί έπαρχος ο αδελφός του Χριστάκης. Το 1887 παντρεύτηκε τη συνομίληκή του Μαρία Βάλβη με κουμπάρο τον Βλάση Γαβριηλίδη. Απέκτησε τρία παιδιά, τη Ναυσικά (1888), τον Λέανδρο (1891) και τον Άλκη (1894) που πέθανε το 1898. Για το θάνατο του παιδιού του έγραψε την ίδια χρονιά το εκτενές ποίημα Ο Τάφος. Το 1897 διορίστηκε γραμματέας του Πανεπιστημίου από όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1928. Μετά το γάμο του έζησε συνεχώς στην Αθήνα, σε ενοικιαζόμενο σπίτι στην οδό Ασκληπιού 3, και από το 1935 στην Περιάνδρου 5 στην Πλάκα. Πεθανε στις 27 Φεβρουαρίου 1943. Η πάνδημη κηδεία του ήταν συγχρόνως μία εκδήλωση αντίστασης στη γερμανική κατοχή.
Η ενασχόληση του Παλαμά με την ποίηση μαρτυρείται από την πρώιμη εφηβική του ηλικία. Το 1876 δημοσίευσε το ποίημα Το γιούλι στο Αττικόν Ημερολόγιον του Ασωπίου και υπέβαλε στο Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό τη συλλογή του Ερώτων έπη, η οποία απορρίφθηκε. Το 1885 κυκλοφόρησε η συλλογή του Τραγούδια της πατρίδος μου. Το 1889 βραβεύτηκε στον Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό ο Ύμνος εις την Αθηνάν και το 1890 η συλλογή του Τα μάτια της ψυχής μου που κυκλοφόρησε το 1892. Ως το θάνατό του, το 1943, δημιούργησε λογοτεχνικό και κριτικό έργο τεράστιας έκτασης.