Ο σερ Λιούις Χάμιλτον, ο Lewis Carl Davidson Hamilton, γεννημένος στις 7 Ιανουαρίου 1985, αποτελεί μια από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες όχι μόνο της Formula 1 αλλά και του σύγχρονου πολιτισμού, συνδυάζοντας αθλητική αριστεία με επιδραστική παρουσία σε πολλούς τομείς, όπως η μόδα, η περιβαλλοντική συνείδηση και η κοινωνική δράση. Κατέκτησε τον παγκόσμιο τίτλο του πρωταθλητή επτά φορές – το 2008 με τη McLaren και το 2014, 2015, 2017, 2018, 2019 και 2020 με την Mercedes – ενώ κατέχει το ρεκόρ με τις περισσότερες νίκες στην ιστορία της Formula 1 με συνολικά 105 νίκες, γεγονός που τον καθιστά τον πιο νικηφόρο οδηγό στον χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Εκτός από τις αθλητικές του επιτυχίες, έχει επεκτείνει την επιρροή του στον χώρο της μόδας, συνεργαζόμενος με κορυφαίους οίκους όπως ο Dior για την προώθηση της ανδρικής συλλογής, ενώ παράλληλα λανσάρει τη δική του σειρά ρούχων, ενσωματώνοντας στο στυλ του στοιχεία που αντικατοπτρίζουν την προσωπική του αισθητική και πολιτιστική κληρονομιά. Επιπρόσθετα, ο Χάμιλτον έχει αποδείξει την αφοσίωσή του στην προστασία του περιβάλλοντος, υιοθετώντας μια vegan διατροφή που συμβάλλει στη μείωση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος και συμμετέχοντας ενεργά σε δράσεις όπως καθαρισμούς παραλιών και οικονομική υποστήριξη για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο ότι η περιβαλλοντική συνείδηση αποτελεί ουσιώδες κομμάτι της προσωπικής του φιλοσοφίας. Μέσα από όλες αυτές τις δραστηριότητες, ο Λιούις Χάμιλτον όχι μόνο έχει εδραιώσει το όνομά του ως πρωτοπόρος του αθλητισμού, αλλά έχει επίσης διαμορφώσει μια δυναμική εικόνα ως ένας σύγχρονος πολυδιάστατος ηγέτης που εμπνέει τις επόμενες γενιές με το παράδειγμά του στον αθλητισμό, τη μόδα, και την κοινωνική ευθύνη.
Οι Queen είναι βρετανικό συγκρότημα της ροκ, που δημιουργήθηκε στο Λονδίνο το 1971, με αρχικά μέλη τους Φρέντι Μέρκιουρι , Μπράιαν Μέι , Ρότζερ Τέιλορ και Τζον Ντίκον . Τα πρώτα τραγούδια των Queen ήταν εμπνευσμένα κυρίως από την glam rock,[3] το heavy metal και την progressive rock, με τον καιρό όμως το συγκρότημα πρόσθεσε στη μουσική του διάφορα και καινοτόμα στοιχεία, διερευνώντας τη vaudeville, την ηλεκτρονική μουσική και τη φανκ. Στα μέσα της δεκαετίας του '70, οι Queen άφησαν πίσω τους την progressive μουσική, δημιουργώντας κομμάτια πιο συμβατικά, με σκοπό να παιχτούν περισσότερο στο ραδιόφωνο, δίνοντας τους μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία.[4] Καθ’ όλη τη δεκαετία του '70, οι Queen δεν χρησιμοποίησαν καθόλου συνθεσάιζερ στα άλμπουμ τους, με το μουσικό τους στιλ όμως να εξελίσσεται. Εν τέλει άρχισαν να χρησιμοποιούν συνθεσάιζερ στη δεκαετία του '80, κάτι που αντικατοπτρίζει την πειραματική τους προσέγγιση στη μουσική. Οι Queen έγιναν πολύ γνωστοί για τη λυρικότητα και καλλιτεχνική ολοκλήρωση των τραγουδιών τους, για τη δυναμικότητα και την εκπληκτική φωνή του Freddie Mercury, καθώς και για τη μαζικότητα των εμφανίσεων τους, αν και ακριβώς αυτή η λαικότητα των ζωντανών παραστάσεων τους, καθώς και η ομοφυλική τάση του βασικού τραγουδιστή τους και η τολμηρή ενδυμασία του σε κάποιες περιπτώσεις προκάλεσε αντιδράσεις και μια κριτική στάση από τους συντηρητικούς κύκλους της μουσικής βιομηχανίας.
Ο Μέρκιουρι γεννήθηκε ως Φαρόχ Μπουλσάρα στη Ζανζιβάρη, ένα αφρικανικό νησί που τότε ήταν βρετανική αποικία και σήμερα μέρος της Τανζανίας. Οι γονείς του, Μπόμι (1908–2003) και Τζερ Μπουλσάρα (1922–2016),[17] και η μικρότερη αδερφή του Κασμίρα, ήταν Παρσί με καταγωγή από την Ινδία. Ως Παρσί, η οικογένεια ασπαζόταν την θρησκεία του ζωροαστρισμού. Η οικογένεια είχε μεταναστεύσει στη Ζανζιβάρη για να μπορέσει να συνεχίσει ο πατέρας του την εργασία του ως ταμίας στο βρετανικό αποικιακό γραφείο.[18]
Το 1955 στάλθηκε πίσω στην Ινδία στο St. Peter's School, ένα αγγλικό οικοτροφείο αρρένων στο Panchgani, 250 χλμ. περίπου από τη Βομβάη (το σημερινό Mumbai). Εκεί πήρε το παρατσούκλι «Φρέντι» που θα κρατούσε για όλη του τη ζωή. Ο διευθυντής του σχολείου παρατήρησε το μουσικό ταλέντο του Φρέντι και πρότεινε στους γονείς του να κάνει μαθήματα πιάνου, πράγμα που έγινε όταν ήταν επτά ετών.[19] Επίσης τραγουδούσε στην χορωδία του σχολείου. Στην ηλικία δώδεκα ετών προσχώρησε στο πενταμελές μουσικό συγκρότημα The Hectics το οποίο έπαιζε σε διάφορες κυρίως σχολικές εκδηλώσεις. Το 1963 επέστρεψε στη Ζανζιβάρη, η οποία στα τέλη του της χρονιάς απέκτησε την ανεξαρτησία της από το Ηνωμένο Βασίλειο. Αφού τον Ιανουάριο του 1964 ξέσπασε βίαιη επανάσταση κατά του σουλτάνου της Ζανζιβάρης ο δεκαεπτάχρονος τότε Φρέντι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το νησί μαζί με τους γονείς και την αδελφή του.[20]
Το 1968 οι Τιμ Στάφελ (τραγουδιστής και μπασίστας), Μπράιαν Μέι (κιθάρα) και Ρότζερ Τέιλορ (ντραμς) ίδρυσαν την μπάντα Smile.[12]
Η οικογένεια του Μέρκιουρι εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου ο Μέρκιουρι σπούδασε γραφιστική στο Ealing College of Art και αποφοίτησε το 1969.[12]
Μετά την αποφοίτησή του, ο Μέρκιουρι συμμετείχε σε έναν αριθμό συγκροτημάτων και πουλούσε μεταχειρισμένα ρούχα την Αγορά Κένσινγκτον στο Λονδίνο με την κοπέλα του, Μαίρη Όστιν. Επίσης, εργάστηκε ως αχθοφόρος στο Αεροδρόμιο Heathrow
Η Emily Elizabeth Dickinson ήταν Αμερικανίδα ποιήτρια. Ελάχιστα γνωστή κατά τη διάρκεια της ζωής της, θεωρείται έκτοτε ως μια από τις σημαντικότερες μορφές της αμερικανικής ποίησης . Γεννήθηκε στο Άμχερστ της Μασαχουσέτης , σε μια εξέχουσα οικογένεια με ισχυρούς δεσμούς με την κοινότητά της. Αφού σπούδασε στην Ακαδημία Άμχερστ για επτά χρόνια στα νιάτα της, παρακολούθησε για λίγο το Γυναικείο Σεμινάριο Mount Holyoke πριν επιστρέψει στο σπίτι της οικογένειάς της στο Άμχερστ. Τα στοιχεία δείχνουν ότι η Ντίκινσον έζησε μεγάλο μέρος της ζωής της στην απομόνωση. Θεωρούμενη εκκεντρική από τους ντόπιους, ανέπτυξε μια τάση για λευκά ρούχα και ήταν γνωστή για την απροθυμία της να χαιρετήσει τους επισκέπτες ή, αργότερα στη ζωή, ακόμη και να φύγει από την κρεβατοκάμαρά της. Η Ντίκινσον δεν παντρεύτηκε ποτέ και οι περισσότερες φιλίες της βασίστηκαν αποκλειστικά στην αλληλογραφία.
Ο Οίκος των Βουρβόνων-Ανζού (ή απλώς Οίκος των Βουρβόνων) αποτελεί το βασιλικό οίκο του Βασιλείου της Ισπανίας. Η ισπανική βασιλική οικογένεια αποτελείται από τον βασιλιά, τη βασίλισσα σύζυγο, τα παιδιά τους και τους γονείς του βασιλιά. Ο Οίκος των Βουρβόνων-Ανζού είναι μέρος του Οίκου των Βουρβόνων, που κατάγεται από τον Φίλιππο Ε΄ της Ισπανίας.
Το 2ο Δημοτικό Σχολείο Νέας Ραιδεστού άνοιξε τις πόρτες του στους μαθητές τη σχολική χρονιά 2008-2009 λειτουργώντας ως 6θέσιο.
Ο Κωστής Παλαμάς, γιος του Μιχαήλ Παλαμά και της Πηνελόπης Πεταλά, γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου του 1859, δεύτερος μετά τον Χριστάκη (1849-1925) ενώ ακολούθησε ο Νίκος (1861). Πολύ γρήγορα έχασε και τους δύο γονείς του . το 1864 τη μητέρα του από πρόωρο τοκετό και το 1865 τον πατέρα του. Το 1866 εγκαταστάθηκε μαζί με τον αδελφό του Χριστάκη στο σπίτι του θείου τους Δ.Ι.Παλαμά στο Μεσολόγγι. Το 1875 αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Μεσολογγίου με βαθμό Κάλλιστα και εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1879 συγκατοίκησε για έναν περίπου χρόνο με τον ποιητή Νίκο Καμπά. Το 1880 υπηρέτησε στο στρατό. Το 1882 παρέμεινε για οκτώ περίπου μήνες στην Κυπαρισσία όπου είχε διοριστεί έπαρχος ο αδελφός του Χριστάκης. Το 1887 παντρεύτηκε τη συνομίληκή του Μαρία Βάλβη με κουμπάρο τον Βλάση Γαβριηλίδη. Απέκτησε τρία παιδιά, τη Ναυσικά (1888), τον Λέανδρο (1891) και τον Άλκη (1894) που πέθανε το 1898. Για το θάνατο του παιδιού του έγραψε την ίδια χρονιά το εκτενές ποίημα Ο Τάφος. Το 1897 διορίστηκε γραμματέας του Πανεπιστημίου από όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1928. Μετά το γάμο του έζησε συνεχώς στην Αθήνα, σε ενοικιαζόμενο σπίτι στην οδό Ασκληπιού 3, και από το 1935 στην Περιάνδρου 5 στην Πλάκα. Πεθανε στις 27 Φεβρουαρίου 1943. Η πάνδημη κηδεία του ήταν συγχρόνως μία εκδήλωση αντίστασης στη γερμανική κατοχή.
Η ενασχόληση του Παλαμά με την ποίηση μαρτυρείται από την πρώιμη εφηβική του ηλικία. Το 1876 δημοσίευσε το ποίημα Το γιούλι στο Αττικόν Ημερολόγιον του Ασωπίου και υπέβαλε στο Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό τη συλλογή του Ερώτων έπη, η οποία απορρίφθηκε. Το 1885 κυκλοφόρησε η συλλογή του Τραγούδια της πατρίδος μου. Το 1889 βραβεύτηκε στον Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό ο Ύμνος εις την Αθηνάν και το 1890 η συλλογή του Τα μάτια της ψυχής μου που κυκλοφόρησε το 1892. Ως το θάνατό του, το 1943, δημιούργησε λογοτεχνικό και κριτικό έργο τεράστιας έκτασης.