Showing 223 results

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος ήταν στρατιωτικός ηγέτης της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους οπλαρχηγούς, γνωστός για τη νίκη του στη μάχη στο Χάνι της Γραβιάς το 1821. Κατηγορήθηκε για συνεργασία με τους Οθωμανούς και δολοφονήθηκε το 1825 στην Ακρόπολη των Αθηνών.

Ο Κωστής Παλαμάς, γιος του Μιχαήλ Παλαμά και της Πηνελόπης Πεταλά, γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου του 1859, δεύτερος μετά τον Χριστάκη (1849-1925) ενώ ακολούθησε ο Νίκος (1861). Πολύ γρήγορα έχασε και τους δύο γονείς του . το 1864 τη μητέρα του από πρόωρο τοκετό και το 1865 τον πατέρα του. Το 1866 εγκαταστάθηκε μαζί με τον αδελφό του Χριστάκη στο σπίτι του θείου τους Δ.Ι.Παλαμά στο Μεσολόγγι. Το 1875 αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Μεσολογγίου με βαθμό Κάλλιστα και εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1879 συγκατοίκησε για έναν περίπου χρόνο με τον ποιητή Νίκο Καμπά. Το 1880 υπηρέτησε στο στρατό. Το 1882 παρέμεινε για οκτώ περίπου μήνες στην Κυπαρισσία όπου είχε διοριστεί έπαρχος ο αδελφός του Χριστάκης. Το 1887 παντρεύτηκε τη συνομίληκή του Μαρία Βάλβη με κουμπάρο τον Βλάση Γαβριηλίδη. Απέκτησε τρία παιδιά, τη Ναυσικά (1888), τον Λέανδρο (1891) και τον Άλκη (1894) που πέθανε το 1898. Για το θάνατο του παιδιού του έγραψε την ίδια χρονιά το εκτενές ποίημα Ο Τάφος. Το 1897 διορίστηκε γραμματέας του Πανεπιστημίου από όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1928. Μετά το γάμο του έζησε συνεχώς στην Αθήνα, σε ενοικιαζόμενο σπίτι στην οδό Ασκληπιού 3, και από το 1935 στην Περιάνδρου 5 στην Πλάκα. Πεθανε στις 27 Φεβρουαρίου 1943. Η πάνδημη κηδεία του ήταν συγχρόνως μία εκδήλωση αντίστασης στη γερμανική κατοχή.
Η ενασχόληση του Παλαμά με την ποίηση μαρτυρείται από την πρώιμη εφηβική του ηλικία. Το 1876 δημοσίευσε το ποίημα Το γιούλι στο Αττικόν Ημερολόγιον του Ασωπίου και υπέβαλε στο Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό τη συλλογή του Ερώτων έπη, η οποία απορρίφθηκε. Το 1885 κυκλοφόρησε η συλλογή του Τραγούδια της πατρίδος μου. Το 1889 βραβεύτηκε στον Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό ο Ύμνος εις την Αθηνάν και το 1890 η συλλογή του Τα μάτια της ψυχής μου που κυκλοφόρησε το 1892. Ως το θάνατό του, το 1943, δημιούργησε λογοτεχνικό και κριτικό έργο τεράστιας έκτασης.

Η οικογένεια Ωνάση είναι πλούσια εφοπλιστική οικογένεια, γνωστή για τον Αριστοτέλη Ωνάση.
Ξεκίνησε με την γέννηση του Σωκράτη Ωνάση το 1874. Το 1906 γεννήθηκε ο Αριστοτέλης Ωνάσης στην Σμύρνη. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή μετανάστεψε στο Μπουένος Άιρες όπου ξεκίνησε την εφοπλιστική αυτοκρατορία του και έγινε ένας από τους πλουσιότερους άντρες στον πλανήτη. Το 1956 ίδρυσε την Ολυμπιακή Αεροπορία. Το 1975, μετά από τον θάνατο του γιού του Αλέξανδρου Ωνάση απεβίωσε στο Νεϊγί-συρ-Σεν, προάστιο του Παρισιού.

Η οικογένεια Τυπάλδου είναι μία από τις παλαιότερες και σημαντικότερες αριστοκρατικές οικογένειες των Επτανήσων, με ρίζες στη βενετοκρατούμενη Κεφαλονιά. Διακρίθηκε στη διοίκηση, στη ναυτιλία και στην εκκλησιαστική ζωή, ενώ μέλη της συμμετείχαν ενεργά στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 και στην πολιτική ζωή του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Η οικογένεια είχε ισχυρούς δεσμούς με τη Βενετία και την καθολική κοινότητα των Ιονίων Νήσων.

Η «Ελληνική Εταιρεία Εναερίων Συγκοινωνιών Α. Ε.» ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο του 1930 σε εφαρμογή του νόμου 4809/1930 (8/7/1930) που κύρωνε προγενέστερη σύμβαση του Ελληνικού Δημοσίου και της ομόρρυθμης εταιρείας «Ελληνική Εταιρεία ΙΚΑΡΟΣ Ν. Καμπάνης και ΣΙΑ» «περί παραχωρήσεως του προνομίου της αποκλειστικής εκμεταλλεύσεως εναερίων μεταφορών» (5/6/1930).
Ο νόμος καθόριζε 15ετή διάρκεια του προνομίου (ως το 1946), χιλιομετρική επιχορήγηση αναθεωρούμενη ανά τετραετία (την πρώτη τετραετία ήταν 47,44 δρχ.), την υποχρέωση του κράτους να καταβάλει τα αναγκαία ποσά για την ανανέωση του μηχανολογικού εξοπλισμού της Εταιρείας και συνακόλουθα κρατικό έλεγχο στα οικονομικά της. Επίσης προβλεπόταν ως υποχρεωτική η συμμετοχή ελληνικών επιχειρήσεων και υπηκόων στο 60% του μετοχικού κεφαλαίου, η επίταξη σε καιρό πολέμου, η παραχώρηση κρατικών αερολιμένων καθώς και το ασυμβίβαστο μεταξύ γενικού διευθυντή και αντιπροσώπου ξένης εταιρείας. Στο νόμο προβλεπόταν η εγκατάσταση συγκοινωνίας επί των γραμμών Αθηνών - Κρήτης - Αιγύπτου, Αθηνών - Θεσσαλονίκης - Σόφιας και Αθηνών - Πατρών - Ιωαννίνων - Κέρκυρας προς Αλβανία - Ιταλία.
Το αρχικό κεφάλαιο της Εταιρείας ήταν 28.500.000 δρχ. διαιρούμενο σε 19.000 μετοχές των 1.500 δρχ. Ιδρυτές της ήταν η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας (10.567 μετοχές), το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (5.553 μετοχές) ο «Σιδηρόδρομος Θεσσαλίας» (2.100 μετοχές), η Ανώνυμη Εταιρεία «Προμηθεύς» (710 μετοχές) και η ομόρρυθμος εταιρεία «Ίκαρος» 70 μετοχές). Η τελευταία ορίστηκε ανάδοχος της Ε.Ε.Ε.Σ. αφού είχε εκπονήσει τις σχετικές μελέτες στη δεκαετία του 1920.
Πρόεδρος του Δ.Σ. της Εταιρείας την περίοδο 1931-1939 ήταν ο Ι. Δροσόπουλος, διοικητής της Εθνικής Τράπεζας, και από τον Αύγουστο του 1939 ο Κ. Μοσχόπουλος. Γενικός διευθυντής της ως το Σεπτέμβριο του 1936 ήταν ο Ν. Καμπάνης ενώ από τον Σεπτέμβριο του 1936 μέχρι το 1946 ήταν ο Μ. Βυζάς.
Η διοικητική ιστορία της Εταιρείας μπορεί να χωριστεί σε τρεις περιόδους: 1932-1940, 1941-1944 και 1944-1946. Από αυτές, όπως είναι φυσικό, μόνο η πρώτη ήταν περίοδος κανονικής λειτουργίας και δράσης.
Περίοδος 1932-1940
Ο στόλος της Εταιρείας την περίοδο αυτή περιελάμβανε επτά αεροσκάφη, τέσσερα Junkers G 24 και τρία Junkers 52 (τα τελευταία αγοράστηκαν στα τέλη του 1938 και άρχισαν πτήσεις το 1939). Μέχρι το 1939 ενοικίαζε άλλο ένα από τη Λουφτχάνσα με το οποίο διεξήγαγε κυρίως ταχυδρομικές μεταφορές. Την περίοδο 1932-1939 η Εταιρεία εκτελούσε δρομολόγια στις γραμμές Αθηνών - Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκης - Δράμας, και Αθηνών - Αγρινίου -Ιωαννίνων. Από το 1939 με την αγορά των Ju 52 προστέθηκε το δρομολόγιο Αθήνας - Ηρακλείου και παράλληλα δρομολογήθηκε λεωφορείο από τη Δράμα προς την Καβάλα Η επέκταση δρομολογίων προς Κέρκυρα και Αλεξάνδρεια τελικά δεν πραγματοποιήθηκε. Η εξέλιξη της Εταιρείας την περίοδο αυτή ήταν σημαντική και τα έσοδα από μεταφορά επιβατών και ταχυδρομείου ανήλθαν από 4.000.000 (το 1932) δρχ. περίπου σε 16.500.000 δρχ. περίπου. Παράλληλα η εταιρεία ανέλαβε την αντιπροσώπευση στην Ελλάδα της γερμανικής Λουφτχάνσα, της πολωνικής ΛΟΤ, της αυστριακής ΕΛΑΓΚ και της ρουμανικής ΛΑΡΕΣ.
Αξίζει να σημειωθεί η ιδιαίτερη σχέση της Εταιρείας με τη Λουφτχάνσα και γερμανικούς οίκους. Το 1936 υπογράφηκε συμφωνία για την αντιπροσώπευση της Λουφτχάνσα στην Ελλάδα και το 1937 επιτράπηκε η διέλευση των αεροσκαφών της μέσω Αθήνας με προορισμό τη Ρόδο και τη Μ. Ανατολή. Φαίνεται ότι ήταν η μόνη τέτοια συμφωνία που υπογράφηκε με ξένη εταιρεία καθώς υπήρχε κώλυμα με το προνόμιο της Ε.Ε.Ε.Σ. Η συμφωνία αυτή συνδέθηκε με ευνοϊκούς όρους πώλησης των Ju 52.
Το 1936 επήλθαν αλλαγές στο ιδιοκτησιακό και διοικητικό καθεστώς της Εταιρείας. Τον Ιανουάριο εξαγοράστηκε το 51% των μετοχών από το Μετοχικό Ταμείο Στρατού το οποίο όρισε ως εντεταλμένο σύμβουλό του τον Θεόδωρο Μποζώνη ενώ τον Σεπτέμβριο του 1936 αντικαταστάθηκε ο γενικός διευθυντής Ν. Καμπάνης από τον Μιχαήλ Βυζά. Την περίοδο του ελληνοϊταλικού πολέμου η Εταιρεία επιστρατεύτηκε και τα αεροσκάφη της χρησιμοποιήθηκαν ως μεταγωγικά.
Περίοδος 1941-1944
Στη διάρκεια της Κατοχής η πλειοψηφία των μετοχών της πέρασε στα χέρια της Λουφτχάνσα, με αγορά τους μέσω του Ελληνικού Δημοσίου και κατασχέθηκαν τα τρία Ju 52 από τους Γερμανούς ως λεία πολέμου. Η Εταιρεία τέθηκε σε μεσεγγύηση, και το μόνο έσοδό της ήταν η κρατική επιδότηση. Το προσωπικό της μειώθηκε σε 67 άτομα (από 138 στη λήξη του πολέμου). Προς το τέλος της Κατοχής ωστόσο ο αριθμός ανήλθε σε 107). Μέρος του προσωπικού δούλεψε στο γερμανικό τεχνικό συνεργείο στο Τατόι ενώ άλλοι έφυγαν στη Μέση Ανατολή για την οργάνωση της εκεί αεροπορικής δύναμης.
Περίοδος 1941-1946
Μετά την Κατοχή η Εταιρεία υπολειτουργούσε και τα κύρια θέματα που απασχολούσαν τη διοίκηση ήταν οι προσλήψεις και απολύσεις προσωπικού και η παροχή πληροφοριών στις αρχές για τις σχέσεις προσωπικού και αρχών Κατοχής. Το 1946 η Εταιρεία διαλύθηκε.

Η οικογένεια των Παλαιολόγων εμφανίζεται στην ιστορία τον 11ο αιώνα ως μέλος της βυζαντινής αριστοκρατίας. Η προφορική παράδοση αναφέρει ιταλική καταγωγή, πιθανώς από την πόλη Βιτέρμπο, αν και αυτό δεν είναι απόλυτα επιβεβαιωμένο. Ο Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος, ιδρυτής της δυναστείας, ανέλαβε την εξουσία το 1259, ανακτώντας την Κωνσταντινούπολη από τους Λατίνους το 1261 και αποκαθιστώντας την αυτοκρατορία. Κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Παλαιολόγων, η αυτοκρατορία αντιμετώπισε συνεχείς εσωτερικές διαμάχες, οικονομική αστάθεια και εξωτερικές απειλές, ιδιαίτερα από τους Οθωμανούς. Παρά τις προσπάθειες ανασυγκρότησης, η αυτοκρατορία συρρικνώθηκε σημαντικά, οδηγώντας τελικά στην πτώση τηςΚωνσταντινούπολης το 1453. Κύριοι εκπρόσωποι της δυναστείας:
• Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος (1224/5–1282): Ιδρυτής της δυναστείας, αυτοκράτορας από το 1259 έως το 1282.
• Ανδρόνικος Β' Παλαιολόγος (1259–1332): Γιος του Μιχαήλ Η', αυτοκράτορας από το 1282 έως το 1328.
• Ανδρόνικος Γ' Παλαιολόγος (1297–1341): Εγγονός του Μιχαήλ Η', αυτοκράτορας από το 1328 έως το 1341.
• Ιωάννης Ε' Παλαιολόγος (1332–1391): Δισέγγονος του Μιχαήλ Η', αυτοκράτορας από το 1341 έως το 1391.
• Ιωάννης ΣΤ' Καντακουζηνός (1292–1383): Σύζυγος της Ειρήνης Παλαιολογίνας, αυτοκράτορας από το 1347 έως το 1354.
• Μιχαήλ Παλαιολόγος (1337–14ος αιώνας): Γιος του Ανδρόνικου Γ', δεσπότης και πορφυρογέννητος.
• Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος (1405–1453): Ο τελευταίος αυτοκράτορας, έπεσε υπερασπιζόμενος την Κωνσταντινούπολη κατά την άλωσή της το 1453. Εκτός από την κύρια γραμμή, υπήρξαν και παράλληλες, όπως η οικογένεια των Σουλτάνων-Παλαιολόγων στη Βέροια. Αυτή η γραμμή προήλθε από τον Ιζζεδίν
Καϊκαούς Β', σουλτάνο του Ικονίου, ο οποίος μετά την απώλεια της εξουσίας του το 1259, κατέφυγε στηΒυζαντινή Αυτοκρατορία με την οικογένειά του. Οι δύο νεότεροι γιοί του, μαζί με τη γιαγιά τους (αδελφή του αυτοκράτορα Μιχαήλ Η'), εγκαταστάθηκαν στη Βέροια, όπου και εκχριστιανίστηκαν. Από αυτούς, η οικογένεια Σουλτάνων-Παλαιολόγων αναδείχθηκε, με γνωστά μέλη όπως ο Αθανάσιος Σουλτάνος και η κόρη του, Ευδοκία Κομνηνή Αγγελίνα Δούκαινα. Επιπλέον, η οικογένεια των Παλαιολόγων του Μομφερράτου, που εδρεύει στην περιοχή του Μομφερράτου στην Ιταλία, συνδέθηκε με τον Οίκο της Σαβοΐας μέσω γάμων, όπως αυτός της Γιολάντας Παλαιολογίνας με τον Αίμων της Σαβοΐας το 1330. Ο τελευταίος αρσενικός εκπρόσωπος της οικογένειας, Ιωάννης Γεώργιος του Μομφερράτου, πέθανε το 1553, μετά τον οποίο η περιοχή πέρασε στον Οίκο της Σαβοΐας. Αυτό το γενεαλογικό δέντρο αναδεικνύει την πολυπλοκότητα και την ιστορική σημασία της δυναστείας των Παλαιολόγων στην ύστερη βυζαντινή περίοδο, καθώς και την επιρροή τους σε διάφορες περιοχές της Ευρώπης.

Το Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου έχει μια ιδιαίτερη ιστορία που ξεκινά από την αγάπη του ιδρυτή, Θεόδωρου Ν. Χαραγκιώνη, για τα αυτοκίνητα από πολύ μικρή ηλικία. Ο ίδιος ξεκίνησε να συλλέγει οχήματα από τα τέλη του 19ου αιώνα, συνδυάζοντας τα παιδικά του όνειρα με μια αυξανόμενη συλλογή σπάνιων και ιστορικών αυτοκινήτων.

Το μουσείο άνοιξε το 2011 στην καρδιά της Αθήνας, σε μια περιοχή κοντά στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, και φιλοξενεί περίπου 110 οχήματα από μια συνολική συλλογή που ανέρχεται σε περίπου 300 αυτοκίνητα. Η συλλογή αυτή απεικονίζει την εξέλιξη της αυτοκινητοβιομηχανίας, από τα πρώτα οχήματα όπως μια πυροσβεστική αντλία του 1895, μέχρι μοντέλα του 20ού αιώνα όπως η Mercedes Benz 450 SL του 1980, και περιλαμβάνει διάφορα ιστορικά παραδείγματα όπως η Chrysler Ιmperial και η Rolls Royce.

Ιδρύθηκε στις 7 Μαΐου του 1970 από τα αδέρφια
Νίκο και Βαρδή Βαρδινογιάννη.

Το Ίδρυμα Ωνάση (επίσημη ονομασία: Κοινωφελές Ίδρυμα «Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης») είναι ένα κοινωφελές ίδρυμα, το οποίο συστάθηκε τον Δεκέμβριο του 1975. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης, επιθυμώντας να τιμήσει τη μνήμη του γιου του, Αλέξανδρου, έδωσε εντολή στη χειρόγραφη διαθήκη του το 40% της περιουσίας του να επιστρέφει στην ελληνική κοινωνία, μέσα από κοινωφελείς δράσεις.