The Constantine Tsatsos Foundation was established in 1990 to preserve and promote the intellectual legacy of Constantine Tsatsos. It organizes academic events, publishes his works, and supports studies in constitutional law and philosophy.
Η οικογένεια Τσάτσου είναι ιστορική ελληνική οικογένεια με καταγωγή από την Αρκαδία και ισχυρή παρουσία στον πολιτικό, νομικό και ακαδημαϊκό χώρο. Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, μέλος της οικογένειας, διετέλεσε Πρόεδρος της Δημοκρατίας και πανεπιστημιακός καθηγητής.
Το 1966, επί Διοικήσεως Γεωργίου Μαύρου, η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος (ΕΤΕ), στο πλαίσιο του εορτασμού των 125 χρόνων από την ίδρυσή της, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα μορφωτικό-πολιτιστικό ίδρυμα με σκοπό να συμβάλει στην ανάπτυξη των γραμμάτων, των επιστημών και των καλών τεχνών. Το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης συστάθηκε πράγματι με το Διάταγμα 311 της 1ης Απριλίου 1966.
Αρχικά στεγαζόταν σε διάφορα κτίρια της ΕΤΕ, ενώ το 1984 μεταφέρθηκε στη σημερινή του έδρα, στο θαυμάσιο κτίριο της οδού Θουκυδίδου 13 στην Πλάκα, το οποίο εμφανίζει χαρακτηριστική διάταξη αθηναϊκού σπιτιού των αρχών του 19ου αιώνα, θυμίζοντας το αίθριο και τη στοά της αρχαίας ελληνικής οικίας. Σύμφωνα με τις σωζόμενες πληροφορίες, το κτίριο ανεγέρθηκε επί Τουρκοκρατίας πάνω σε θεμέλια προγενέστερου κτίσματος. Μετά την απελευθέρωση χρησιμοποιήθηκε διαδοχικά ως ξενοδοχείο και σχολείο (Β΄ και Γ΄ Γυμνάσιο Αθηνών). Από τις αρχές του 20ού αιώνα στέγαζε το Κακουργιοδικείο Αθηνών, ενώ από το 1922 φιλοξενούσε οικογένειες προσφύγων από τη Μ. Ασία. Το 1958 κατασχέθηκε από το ΙΚΑ και έναν χρόνο αργότερα περιήλθε με πλειστηριασμό στην ΕΤΕ, η οποία αργότερα το αποκατέστησε εκ βάθρων.
Το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, το ΜΙΕΤ, όπως έγινε γνωστό με το ακρωνύμιό του στο ευρύτερο κοινό, αρχίζει ουσιαστικά τη δράση του από το 1974, όταν ο Γεώργιος Μαύρος, τότε Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, με νομοθετική ρύθμιση επαναφέρει τη διασαλευμένη τάξη στο Ίδρυμα, αποκαθιστώντας το προδικτατορικό Συμβούλιο και τον απολυμένο Διευθυντή του Ιδρύματος Εμμανουήλ Χ. Κάσδαγλη, ο οποίος θα παραμείνει στη θέση αυτή μέχρι τον θάνατό του (Μάρτιος 1998).
Το 1995, η Ακαδημία Αθηνών απένειμε στο ΜΙΕΤ το Αργυρό Μετάλλιο για τη συνολική προσφορά του στην πνευματική ζωή του τόπου, «ότι επί τριάκοντα έτη την επιστήμην, τας καλάς τέχνας και τα γράμματα εξόχως προάγει, εκδόσεσί τε, εκθέσεσι και μεταφράσεσι, πολλού λόγου αξίων έργων».
Η παρουσία του ΜΙΕΤ στο πεδίο των γραμμάτων χρονολογείται από το τέλος του 1977, όταν κυκλοφόρησαν οι πρώτες του εκδόσεις, οι οποίες, σύμφωνα με τους καταστατικούς του σκοπούς, προορίζονται να καλύψουν κυρίως διδακτικές ανάγκες των πανεπιστημίων, αλλά και ευρύτερα βιβλιογραφικά κενά. Έκτοτε το ΜΙΕΤ επιλέγει και εκδίδει έργα που, λόγω κόστους ή άλλων ειδικών αναγκών, δεν είναι δυνατόν να τα αναλάβουν οι εμπορικοί εκδοτικοί οίκοι. Στο μεταξύ, πολλές από τις περίπου 500 εκδόσεις του ΜΙΕΤ έχουν εισαχθεί ως διδακτικά εγχειρίδια στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Ωστόσο, σταθερός πόλος προσανατολισμού παραμένει επίσης ο μέσος αναγνώστης, ο φιλομαθής κάθε ηλικίας ή κοινωνικής τάξης, ο οποίος επιθυμεί να μορφωθεί ή να διευρύνει την παιδεία του σε οποιονδήποτε από τους κλάδους τους οποίους καλύπτει το εκδοτικό πρόγραμμα του ΜΙΕΤ.
Τα Κέντρα Ανώτερης Τεχνικής Εκπαίδευσης (ΚΑΤΕ) ιδρύθηκαν με τον νόμο 652 στις 29 Αυγούστου 1970 (ΦΕΚ 180/τ.Α/29-08-1970). Αργότερα, με τον νόμο 576/1977 (ΦΕΚ Α 102), μετονομάστηκαν σε Κέντρα Ανωτέρας Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαίδευσης (ΚΑΤΕΕ).
Το 1983, με τον νόμο 1404 (ΦΕΚ 173/τ.Α/24-11-1983), τα ΚΑΤΕΕ εξελίχθηκαν σε Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (ΤΕΙ), τα οποία εντάχθηκαν στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση ως αυτοδιοικούμενα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου.
Το Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδος (ΔΙ.ΠΑ.Ε.) ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη με τον νόμο 3391 το 2005 και ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2008.
Το 2019, με τον νόμο 4610, το ΔΙ.ΠΑ.Ε. απορρόφησε τα ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, Κεντρικής Μακεδονίας και Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, τα οποία καταργήθηκαν. Από τότε, το ΔΙ.ΠΑ.Ε. περιλαμβάνει τις σχολές και τα τμήματα αυτών των πρώην ΤΕΙ.
Η Οικογένεια Τρικούπη είναι παλιά οικογένεια του Μεσολογγίου, μέλη της οποίας
διακρίθηκαν στην πολιτική, τον στρατό, τα γράμματα, την ιατρική και συμμετείχαν
ενεργά στην Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Η οικογένεια Τρικούπη εγκαταστάθηκε στο Μεσολόγγι περί το 1700 και αποτελεί μια
από τις πρώτες οικογένειες της πόλης. Γενάρχης της ήταν ο Γεωργάκης Τρικούπης
ενώ γιος του ήταν ο Ματθαίος Τρικούπης, ο οποίος κατέλαβε τοπικά αξιώματα και
απέκτησε σημαντική περιουσία για την εποχή.[1] Τα γνωστότερα μέλη της
οικογένειας ήταν οι πρωθυπουργοί Σπυρίδων και Χαρίλαος Τρικούπης. Τελευταίος[2]
άρρην απόγονος ήταν ο βουλευτής Κωνσταντίνος Σ. Τρικούπης.