Η Οικογένεια Αλουσιανού ή Αλούσιαν ήταν βυζαντινή οικογένεια με καταγωγή το Θέμα Βουλγαρίας, παρακλάδι της βουλγαρικής Δυναστείας των Κομητόπουλων. Η οικογένεια είχε στενούς δεσμούς λόγω γάμων με την οικογένεια των Δαλασσηνών. Γενάρχης της οικογένειας ήταν ο Αλουσιανός ή Αλουσιάνος ή Αλούσιαν, Βούλγαρος και μετά Ρωμαίος ευγενής, νυμφευμένος με μέλος της οικογένειας Δαλασσηνών. Ο Αλουσιανός ήταν γιος του Ιβάν Βλάντισλαβ της Βουλγαρίας και συμμετείχε ενεργά στην Εξέγερση του Πέτρου Δελεάνου το 1040-1041, όπου ανακηρύχθηκε από τους επαναστάτες τσάρος. Γιοι του ήταν ο Βασίλειος Ρωμαίος δούκας και ο Σαμουήλ Ρωμαίος στρατηγός, ενώ κόρη του η Άννα, σύζυγος του μετέπειτα Αυτοκράτορα Ρωμανού Δ΄.
Γιος του Σαμουήλ Αλουσιανού και της Δαλασσηνής ήταν ο Κωνσταντίνος, που κατείχε το αξίωμα του βεστάρχη. Γιος της Άννας Αλουσιανού και του Διογένη ήταν ο επίσης Κωνσταντίνος Διογένης, που απέκτησε δύο παιδιά με σύζυγο από την οικογένεια των Αργυρών. Γνωστός είναι και ο Δαυίδ Αλουσιανός, πιθανότατα γιος του Αλουσιανού.
Η «Ελληνική Εταιρεία Εναερίων Συγκοινωνιών Α. Ε.» ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο του 1930 σε εφαρμογή του νόμου 4809/1930 (8/7/1930) που κύρωνε προγενέστερη σύμβαση του Ελληνικού Δημοσίου και της ομόρρυθμης εταιρείας «Ελληνική Εταιρεία ΙΚΑΡΟΣ Ν. Καμπάνης και ΣΙΑ» «περί παραχωρήσεως του προνομίου της αποκλειστικής εκμεταλλεύσεως εναερίων μεταφορών» (5/6/1930).
Ο νόμος καθόριζε 15ετή διάρκεια του προνομίου (ως το 1946), χιλιομετρική επιχορήγηση αναθεωρούμενη ανά τετραετία (την πρώτη τετραετία ήταν 47,44 δρχ.), την υποχρέωση του κράτους να καταβάλει τα αναγκαία ποσά για την ανανέωση του μηχανολογικού εξοπλισμού της Εταιρείας και συνακόλουθα κρατικό έλεγχο στα οικονομικά της. Επίσης προβλεπόταν ως υποχρεωτική η συμμετοχή ελληνικών επιχειρήσεων και υπηκόων στο 60% του μετοχικού κεφαλαίου, η επίταξη σε καιρό πολέμου, η παραχώρηση κρατικών αερολιμένων καθώς και το ασυμβίβαστο μεταξύ γενικού διευθυντή και αντιπροσώπου ξένης εταιρείας. Στο νόμο προβλεπόταν η εγκατάσταση συγκοινωνίας επί των γραμμών Αθηνών - Κρήτης - Αιγύπτου, Αθηνών - Θεσσαλονίκης - Σόφιας και Αθηνών - Πατρών - Ιωαννίνων - Κέρκυρας προς Αλβανία - Ιταλία.
Το αρχικό κεφάλαιο της Εταιρείας ήταν 28.500.000 δρχ. διαιρούμενο σε 19.000 μετοχές των 1.500 δρχ. Ιδρυτές της ήταν η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας (10.567 μετοχές), το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (5.553 μετοχές) ο «Σιδηρόδρομος Θεσσαλίας» (2.100 μετοχές), η Ανώνυμη Εταιρεία «Προμηθεύς» (710 μετοχές) και η ομόρρυθμος εταιρεία «Ίκαρος» 70 μετοχές). Η τελευταία ορίστηκε ανάδοχος της Ε.Ε.Ε.Σ. αφού είχε εκπονήσει τις σχετικές μελέτες στη δεκαετία του 1920.
Πρόεδρος του Δ.Σ. της Εταιρείας την περίοδο 1931-1939 ήταν ο Ι. Δροσόπουλος, διοικητής της Εθνικής Τράπεζας, και από τον Αύγουστο του 1939 ο Κ. Μοσχόπουλος. Γενικός διευθυντής της ως το Σεπτέμβριο του 1936 ήταν ο Ν. Καμπάνης ενώ από τον Σεπτέμβριο του 1936 μέχρι το 1946 ήταν ο Μ. Βυζάς.
Η διοικητική ιστορία της Εταιρείας μπορεί να χωριστεί σε τρεις περιόδους: 1932-1940, 1941-1944 και 1944-1946. Από αυτές, όπως είναι φυσικό, μόνο η πρώτη ήταν περίοδος κανονικής λειτουργίας και δράσης.
Περίοδος 1932-1940
Ο στόλος της Εταιρείας την περίοδο αυτή περιελάμβανε επτά αεροσκάφη, τέσσερα Junkers G 24 και τρία Junkers 52 (τα τελευταία αγοράστηκαν στα τέλη του 1938 και άρχισαν πτήσεις το 1939). Μέχρι το 1939 ενοικίαζε άλλο ένα από τη Λουφτχάνσα με το οποίο διεξήγαγε κυρίως ταχυδρομικές μεταφορές. Την περίοδο 1932-1939 η Εταιρεία εκτελούσε δρομολόγια στις γραμμές Αθηνών - Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκης - Δράμας, και Αθηνών - Αγρινίου -Ιωαννίνων. Από το 1939 με την αγορά των Ju 52 προστέθηκε το δρομολόγιο Αθήνας - Ηρακλείου και παράλληλα δρομολογήθηκε λεωφορείο από τη Δράμα προς την Καβάλα Η επέκταση δρομολογίων προς Κέρκυρα και Αλεξάνδρεια τελικά δεν πραγματοποιήθηκε. Η εξέλιξη της Εταιρείας την περίοδο αυτή ήταν σημαντική και τα έσοδα από μεταφορά επιβατών και ταχυδρομείου ανήλθαν από 4.000.000 (το 1932) δρχ. περίπου σε 16.500.000 δρχ. περίπου. Παράλληλα η εταιρεία ανέλαβε την αντιπροσώπευση στην Ελλάδα της γερμανικής Λουφτχάνσα, της πολωνικής ΛΟΤ, της αυστριακής ΕΛΑΓΚ και της ρουμανικής ΛΑΡΕΣ.
Αξίζει να σημειωθεί η ιδιαίτερη σχέση της Εταιρείας με τη Λουφτχάνσα και γερμανικούς οίκους. Το 1936 υπογράφηκε συμφωνία για την αντιπροσώπευση της Λουφτχάνσα στην Ελλάδα και το 1937 επιτράπηκε η διέλευση των αεροσκαφών της μέσω Αθήνας με προορισμό τη Ρόδο και τη Μ. Ανατολή. Φαίνεται ότι ήταν η μόνη τέτοια συμφωνία που υπογράφηκε με ξένη εταιρεία καθώς υπήρχε κώλυμα με το προνόμιο της Ε.Ε.Ε.Σ. Η συμφωνία αυτή συνδέθηκε με ευνοϊκούς όρους πώλησης των Ju 52.
Το 1936 επήλθαν αλλαγές στο ιδιοκτησιακό και διοικητικό καθεστώς της Εταιρείας. Τον Ιανουάριο εξαγοράστηκε το 51% των μετοχών από το Μετοχικό Ταμείο Στρατού το οποίο όρισε ως εντεταλμένο σύμβουλό του τον Θεόδωρο Μποζώνη ενώ τον Σεπτέμβριο του 1936 αντικαταστάθηκε ο γενικός διευθυντής Ν. Καμπάνης από τον Μιχαήλ Βυζά. Την περίοδο του ελληνοϊταλικού πολέμου η Εταιρεία επιστρατεύτηκε και τα αεροσκάφη της χρησιμοποιήθηκαν ως μεταγωγικά.
Περίοδος 1941-1944
Στη διάρκεια της Κατοχής η πλειοψηφία των μετοχών της πέρασε στα χέρια της Λουφτχάνσα, με αγορά τους μέσω του Ελληνικού Δημοσίου και κατασχέθηκαν τα τρία Ju 52 από τους Γερμανούς ως λεία πολέμου. Η Εταιρεία τέθηκε σε μεσεγγύηση, και το μόνο έσοδό της ήταν η κρατική επιδότηση. Το προσωπικό της μειώθηκε σε 67 άτομα (από 138 στη λήξη του πολέμου). Προς το τέλος της Κατοχής ωστόσο ο αριθμός ανήλθε σε 107). Μέρος του προσωπικού δούλεψε στο γερμανικό τεχνικό συνεργείο στο Τατόι ενώ άλλοι έφυγαν στη Μέση Ανατολή για την οργάνωση της εκεί αεροπορικής δύναμης.
Περίοδος 1941-1946
Μετά την Κατοχή η Εταιρεία υπολειτουργούσε και τα κύρια θέματα που απασχολούσαν τη διοίκηση ήταν οι προσλήψεις και απολύσεις προσωπικού και η παροχή πληροφοριών στις αρχές για τις σχέσεις προσωπικού και αρχών Κατοχής. Το 1946 η Εταιρεία διαλύθηκε.
Ιδρύθηκε στις 7 Μαΐου του 1970 από τα αδέρφια
Νίκο και Βαρδή Βαρδινογιάννη.
Το Ίδρυμα Ωνάση (επίσημη ονομασία: Κοινωφελές Ίδρυμα «Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης») είναι ένα κοινωφελές ίδρυμα, το οποίο συστάθηκε τον Δεκέμβριο του 1975. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης, επιθυμώντας να τιμήσει τη μνήμη του γιου του, Αλέξανδρου, έδωσε εντολή στη χειρόγραφη διαθήκη του το 40% της περιουσίας του να επιστρέφει στην ελληνική κοινωνία, μέσα από κοινωφελείς δράσεις.
Η Αμαλία Φλέμινγκ ήταν γιατρός και πολιτικός. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη,πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και φυλακίστηκε από τους Ιταλούς. Το 1946, με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου, εργάστηκε στο ινστιτούτο Wright Fleming στο Λονδίνο, δίπλα στον εφευρέτη της πενικιλίνης, σερ Αλεξάντερ Φλέμινγκ, τον οποίο παντρεύτηκε το 1953 και απέκτησε τον τίτλο της λαίδης. Το 1963 επέστρεψε στην Ελλάδα και πρωτοστάτησε στη δημιουργία του Ελληνικού Ιδρύματος Βασικής Βιολογικής Έρευνας “Αλέξανδρος Φλέμινγκ”. Στη διάρκεια της δικτατορίας του 1967 συνελήφθη, καταδικάστηκε από έκτακτο στρατοδικείο και φυλακίστηκε στον Κορυδαλλό. Αποφυλακίστηκε στα τέλη του 1971, λόγω σοβαρού κλονισμού της υγείας της, και απελάθηκε στερούμενη την ελληνική ιθαγένεια. Την περίοδο 1971-1974 περιόδευσε στην Ευρώπη και την Αμερική πρωτοστατώντας στον αντιδικτατορικό αγώνα.
Στη διάρκεια της μεταπολίτευσης εντάχθηκε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. με το οποίο εκλέχτηκε βουλεύτρια τα έτη 1977, 1981, 1985, ενώ υπήρξε αρχηγός της ελληνικής αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Παράλληλα, ανέπτυξε δραστηριότητα για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για τα δικαιώματα των γυναικών και την ειρήνη.Υπήρξε δραστήριο μέλος της Διεθνούς Αμνηστίας (πρώτη πρόεδρος του ελληνικού κλάδου), της Δημοκρατικής Μέριμνας, της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της Επιτροπή για τον Επαναπατρισμό των Πολιτικών Προσφύγων, της Επιτροπής για την απελευθέρωση του Τουρκικού λαού και τη Δημοκρατία.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας ίδρυσε το 1829 στην Αίγινα την “Αποθήκη Βιβλίων”. Ο Ανδρέας Μουστοξύδης την ονόμασε Εθνική Βιβλιοθήκη και το 1834 μεταφέρθηκε στην Αθήνα, τη νέα πρωτεύουσα. Αρχικά στεγαζόταν προσωρινά στα δημόσια λουτρά στη Ρωμαϊκή Αγορά, αργότερα στην εκκλησία του Αγίου Ελευθερίου και έπειτα στη Μητρόπολη και σε άλλα σημαντικά κτίρια. Το 1842 ενώθηκε με την Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη, και το 1903 η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος στεγάζεται στο εμβληματικό Βαλλιάνειο Μέγαρο επί της οδού Πανεπιστημίου στην Αθήνα. Το 2018 πραγματοποιήθηκε η μετεγκατάσταση της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος στο νέο κτίριο στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ).
Οικογένεια μεγαλεμπόρων καπνού της Καππαδοκίας, τους Ωνάσογλου, που προς το τέλος του 19ου αιώνα μετακινήθηκαν δυτικότερα, στη Σμύρνη. Το όνομα της οικογένειας έγινε «Ωνάσης» και εξελίχθηκε σε πλούσια εφοπλιστική οικογένεια, της οποίας το διασημότερο μέλος αποτέλεσε ο Αριστοτέλης Ωνάσης.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν Έλληνας διπλωμάτης και πολιτικός, πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας (1828-1831). Γεννήθηκε στην Κέρκυρα, σπούδασε ιατρική και νομική στην Ιταλία και υπηρέτησε ως Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Δολοφονήθηκε στο Ναύπλιο το 1831.
Με τον νόμο 652/29-8-1970 (ΦΕΚ 180/τ.Α./29-08-70) ιδρύονται τα Κέντρα Ανώτερης Τεχνικής Εκπαίδευσης (ΚΑΤΕ), τα οποία με τον Ν 576/1977 ΦΕΚ Α 102 μετονομάστηκαν σε Κέντρα Ανωτέρας Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαίδευσης (ΚΑΤΕΕ).
Με τον νόμο 1404/83 (ΦΕΚ 173/τ.Α./24-11-1983) ιδρύονται τα Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (ΤΕΙ), τα οποία ανήκουν στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Τα ΤΕΙ είναι Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου και αυτοδιοικούνται στα πλαίσια του ιδρυτικού τους νόμου.
Το Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδος (ΔΙ.ΠΑ.Ε.) ιδρύθηκε με το νόμο 3391 στη Θεσσαλονίκη το 2005 και άρχισε να λειτουργεί το 2008.
Το 2019 με τον νόμο 4610/2019 – ΦΕΚ 70/Α/7-5-2019, το Διεθνές Πανεπιστήμιο απορρόφησε τα Τ.Ε.Ι. της Θεσσαλονίκης, της Κεντρικής Μακεδονίας και της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, τα οποία καταργήθηκαν.
Το ίδρυμα ιδρύθηκε το 1963 με την επωνυμία «Αρχεία Ταινιών Ελλάδος-Ταινιοθήκη της Ελλάδος» και αποτέλεσε μετεξέλιξη της Κινηματογραφικής Λέσχης Αθηνών που είχε ιδρυθεί το 1950 από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών. Πρώτη πρόεδρος του ιδρύματος υπήρξε η Αγλαΐα Μητροπούλου. που χάρη στη φιλία της με τον διευθυντή της Γαλλικής Ταινιοθήκης Ανρί Λαγκλουά κατάφερε να αποσπάσει, σε μορφή δανεισμού, πολλά προγράμματα όπως αφιερώματα σε δημιουργούς, σχολές, εθνικές κινηματογραφίες και άλλα.Στις 4 Δεκεμβρίου του 2014, η Ταινιοθήκης της Ελλάδος, ψηφίστηκε από την Ολομέλεια της Βουλής, ως επίσημος φορέας διαφύλαξης κινηματογραφικής κληρονομιάς.Στο 37ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ που έγινε στο Παρίσι και, συγκεκριμένα, στο Κέντρο Πομπιντού, η Ταινιοθήκη της Ελλάδας, τιμήθηκε ως το τιμώμενο κινηματογραφικό αρχείο .