Showing 160 results

Η Βασίλισσα Ελισάβετ Β' του Ηνωμένου Βασιλείου γεννήθηκε στις 21 Απριλίου 1926 στο Λονδίνο. Ήταν η πρώτη κόρη του Βασιλιά Γεώργιου ΣΤ' και της Βασίλισσας Μαρίας. Ανέβηκε στον θρόνο το 1952, μετά τον θάνατο του πατέρα της, και έγινε η μακροβιότερη μονάρχης στην ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας της, η Ελισάβετ Β' είδε μεγάλες αλλαγές στον κόσμο και στη χώρα της, συμπεριλαμβανομένης της αποικιοκρατίας, του ψυχρού πολέμου και της ανάπτυξης της τεχνολογίας. Ήταν γνωστή για τη δέσμευσή της στο καθήκον της, τη σταθερότητά της, καθώς και για την προσπάθειά της να ενισχύσει τη σχέση της βασιλικής οικογένειας με το κοινό.

Η Ελισάβετ Β' παντρεύτηκε τον Πρίγκιπα Φίλιππο, Δούκα του Εδιμβούργου, το 1947, με τον οποίο είχαν τέσσερα παιδιά: τον Κάρολο, την Άννα, τον Άντριου και τον Έντγκαρ.

Η βασίλισσα έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να επιτύχει η Βρετανία τη μετάβαση προς μια πιο σύγχρονη κοινωνία, ενώ οι παρεμβάσεις της στο πλαίσιο της πολιτικής και της διεθνούς σκηνής ήταν περιορισμένες, περιοριζόμενες συνήθως σε τελετές και εθιμοτυπικές υποχρεώσεις.

Η Βασίλισσα Ελισάβετ Β' πέθανε στις 8 Σεπτεμβρίου 2022, και η εξαιρετικά μακρόχρονη βασιλεία της αποτέλεσε αντικείμενο θαυμασμού καθώς και κριτικής. Η παρακαταθήκη της ξεπερνά την προσωπική της πορεία και συνδέεται με τη σύγχρονη ιστορία της Βρετανίας και του κόσμου.

Η «Ελληνική Εταιρεία Εναερίων Συγκοινωνιών Α. Ε.» ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο του 1930 σε εφαρμογή του νόμου 4809/1930 (8/7/1930) που κύρωνε προγενέστερη σύμβαση του Ελληνικού Δημοσίου και της ομόρρυθμης εταιρείας «Ελληνική Εταιρεία ΙΚΑΡΟΣ Ν. Καμπάνης και ΣΙΑ» «περί παραχωρήσεως του προνομίου της αποκλειστικής εκμεταλλεύσεως εναερίων μεταφορών» (5/6/1930).
Ο νόμος καθόριζε 15ετή διάρκεια του προνομίου (ως το 1946), χιλιομετρική επιχορήγηση αναθεωρούμενη ανά τετραετία (την πρώτη τετραετία ήταν 47,44 δρχ.), την υποχρέωση του κράτους να καταβάλει τα αναγκαία ποσά για την ανανέωση του μηχανολογικού εξοπλισμού της Εταιρείας και συνακόλουθα κρατικό έλεγχο στα οικονομικά της. Επίσης προβλεπόταν ως υποχρεωτική η συμμετοχή ελληνικών επιχειρήσεων και υπηκόων στο 60% του μετοχικού κεφαλαίου, η επίταξη σε καιρό πολέμου, η παραχώρηση κρατικών αερολιμένων καθώς και το ασυμβίβαστο μεταξύ γενικού διευθυντή και αντιπροσώπου ξένης εταιρείας. Στο νόμο προβλεπόταν η εγκατάσταση συγκοινωνίας επί των γραμμών Αθηνών - Κρήτης - Αιγύπτου, Αθηνών - Θεσσαλονίκης - Σόφιας και Αθηνών - Πατρών - Ιωαννίνων - Κέρκυρας προς Αλβανία - Ιταλία.
Το αρχικό κεφάλαιο της Εταιρείας ήταν 28.500.000 δρχ. διαιρούμενο σε 19.000 μετοχές των 1.500 δρχ. Ιδρυτές της ήταν η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας (10.567 μετοχές), το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (5.553 μετοχές) ο «Σιδηρόδρομος Θεσσαλίας» (2.100 μετοχές), η Ανώνυμη Εταιρεία «Προμηθεύς» (710 μετοχές) και η ομόρρυθμος εταιρεία «Ίκαρος» 70 μετοχές). Η τελευταία ορίστηκε ανάδοχος της Ε.Ε.Ε.Σ. αφού είχε εκπονήσει τις σχετικές μελέτες στη δεκαετία του 1920.
Πρόεδρος του Δ.Σ. της Εταιρείας την περίοδο 1931-1939 ήταν ο Ι. Δροσόπουλος, διοικητής της Εθνικής Τράπεζας, και από τον Αύγουστο του 1939 ο Κ. Μοσχόπουλος. Γενικός διευθυντής της ως το Σεπτέμβριο του 1936 ήταν ο Ν. Καμπάνης ενώ από τον Σεπτέμβριο του 1936 μέχρι το 1946 ήταν ο Μ. Βυζάς.
Η διοικητική ιστορία της Εταιρείας μπορεί να χωριστεί σε τρεις περιόδους: 1932-1940, 1941-1944 και 1944-1946. Από αυτές, όπως είναι φυσικό, μόνο η πρώτη ήταν περίοδος κανονικής λειτουργίας και δράσης.
Περίοδος 1932-1940
Ο στόλος της Εταιρείας την περίοδο αυτή περιελάμβανε επτά αεροσκάφη, τέσσερα Junkers G 24 και τρία Junkers 52 (τα τελευταία αγοράστηκαν στα τέλη του 1938 και άρχισαν πτήσεις το 1939). Μέχρι το 1939 ενοικίαζε άλλο ένα από τη Λουφτχάνσα με το οποίο διεξήγαγε κυρίως ταχυδρομικές μεταφορές. Την περίοδο 1932-1939 η Εταιρεία εκτελούσε δρομολόγια στις γραμμές Αθηνών - Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκης - Δράμας, και Αθηνών - Αγρινίου -Ιωαννίνων. Από το 1939 με την αγορά των Ju 52 προστέθηκε το δρομολόγιο Αθήνας - Ηρακλείου και παράλληλα δρομολογήθηκε λεωφορείο από τη Δράμα προς την Καβάλα Η επέκταση δρομολογίων προς Κέρκυρα και Αλεξάνδρεια τελικά δεν πραγματοποιήθηκε. Η εξέλιξη της Εταιρείας την περίοδο αυτή ήταν σημαντική και τα έσοδα από μεταφορά επιβατών και ταχυδρομείου ανήλθαν από 4.000.000 (το 1932) δρχ. περίπου σε 16.500.000 δρχ. περίπου. Παράλληλα η εταιρεία ανέλαβε την αντιπροσώπευση στην Ελλάδα της γερμανικής Λουφτχάνσα, της πολωνικής ΛΟΤ, της αυστριακής ΕΛΑΓΚ και της ρουμανικής ΛΑΡΕΣ.
Αξίζει να σημειωθεί η ιδιαίτερη σχέση της Εταιρείας με τη Λουφτχάνσα και γερμανικούς οίκους. Το 1936 υπογράφηκε συμφωνία για την αντιπροσώπευση της Λουφτχάνσα στην Ελλάδα και το 1937 επιτράπηκε η διέλευση των αεροσκαφών της μέσω Αθήνας με προορισμό τη Ρόδο και τη Μ. Ανατολή. Φαίνεται ότι ήταν η μόνη τέτοια συμφωνία που υπογράφηκε με ξένη εταιρεία καθώς υπήρχε κώλυμα με το προνόμιο της Ε.Ε.Ε.Σ. Η συμφωνία αυτή συνδέθηκε με ευνοϊκούς όρους πώλησης των Ju 52.
Το 1936 επήλθαν αλλαγές στο ιδιοκτησιακό και διοικητικό καθεστώς της Εταιρείας. Τον Ιανουάριο εξαγοράστηκε το 51% των μετοχών από το Μετοχικό Ταμείο Στρατού το οποίο όρισε ως εντεταλμένο σύμβουλό του τον Θεόδωρο Μποζώνη ενώ τον Σεπτέμβριο του 1936 αντικαταστάθηκε ο γενικός διευθυντής Ν. Καμπάνης από τον Μιχαήλ Βυζά. Την περίοδο του ελληνοϊταλικού πολέμου η Εταιρεία επιστρατεύτηκε και τα αεροσκάφη της χρησιμοποιήθηκαν ως μεταγωγικά.
Περίοδος 1941-1944
Στη διάρκεια της Κατοχής η πλειοψηφία των μετοχών της πέρασε στα χέρια της Λουφτχάνσα, με αγορά τους μέσω του Ελληνικού Δημοσίου και κατασχέθηκαν τα τρία Ju 52 από τους Γερμανούς ως λεία πολέμου. Η Εταιρεία τέθηκε σε μεσεγγύηση, και το μόνο έσοδό της ήταν η κρατική επιδότηση. Το προσωπικό της μειώθηκε σε 67 άτομα (από 138 στη λήξη του πολέμου). Προς το τέλος της Κατοχής ωστόσο ο αριθμός ανήλθε σε 107). Μέρος του προσωπικού δούλεψε στο γερμανικό τεχνικό συνεργείο στο Τατόι ενώ άλλοι έφυγαν στη Μέση Ανατολή για την οργάνωση της εκεί αεροπορικής δύναμης.
Περίοδος 1941-1946
Μετά την Κατοχή η Εταιρεία υπολειτουργούσε και τα κύρια θέματα που απασχολούσαν τη διοίκηση ήταν οι προσλήψεις και απολύσεις προσωπικού και η παροχή πληροφοριών στις αρχές για τις σχέσεις προσωπικού και αρχών Κατοχής. Το 1946 η Εταιρεία διαλύθηκε.

Το Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου έχει μια ιδιαίτερη ιστορία που ξεκινά από την αγάπη του ιδρυτή, Θεόδωρου Ν. Χαραγκιώνη, για τα αυτοκίνητα από πολύ μικρή ηλικία. Ο ίδιος ξεκίνησε να συλλέγει οχήματα από τα τέλη του 19ου αιώνα, συνδυάζοντας τα παιδικά του όνειρα με μια αυξανόμενη συλλογή σπάνιων και ιστορικών αυτοκινήτων.

Το μουσείο άνοιξε το 2011 στην καρδιά της Αθήνας, σε μια περιοχή κοντά στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, και φιλοξενεί περίπου 110 οχήματα από μια συνολική συλλογή που ανέρχεται σε περίπου 300 αυτοκίνητα. Η συλλογή αυτή απεικονίζει την εξέλιξη της αυτοκινητοβιομηχανίας, από τα πρώτα οχήματα όπως μια πυροσβεστική αντλία του 1895, μέχρι μοντέλα του 20ού αιώνα όπως η Mercedes Benz 450 SL του 1980, και περιλαμβάνει διάφορα ιστορικά παραδείγματα όπως η Chrysler Ιmperial και η Rolls Royce.

Η Ελευθεροτυπία ιδρύθηκε το 1975 από τον Χρήστο Τεγόπουλο ως ανεξάρτητη εφημερίδα, έχοντας σημαντική επιρροή στη δημοσιογραφία και την πολιτική σκηνή της Ελλάδας. Ήταν μία από τις κορυφαίες ελληνικές εφημερίδες, με προοδευτικό προσανατολισμό. Η εφημερίδα ανέστειλε την κυκλοφορία της το 2011 λόγω οικονομικών προβλημάτων, ενώ υπήρξε μια βραχύβια προσπάθεια επανέκδοσής της το 2013-2014.

Η εφημερίδα "Θεσσαλονίκη" είναι μία από τις παλαιότερες ελληνικές εφημερίδες και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ενημέρωση και την πολιτική ζωή της Θεσσαλονίκης. Ιδρύθηκε το 1875 και έχει καλύψει σημαντικά ιστορικά γεγονότα της Ελλάδας.

Ο Μίκης Θεοδωράκης περηφανευόταν και καμάρωνε για την Κρητική καταγωγή του και
για τη δικολογιά (το σόι) του. Σε κάθε ευκαιρία τόνιζε την ηρωική καταγωγή του και
διηγούταν τους πατριωτικούς αγώνες της οικογένειάς του. Αιτιολογούσε κι εξηγούσε την
ταυτότητά του, την προσωπικότητά του και τις απόψεις του, από Κρητικούς προγόνους του.
Θεωρούσε ότι ανήκε σε μια επαναστατική παράδοση που του όριζε ένα σκοπό στη ζωή και
μια ευθύνη. Έβλεπε τον εαυτό του ως συνεχιστή αυτής της παράδοσης και συμπεριφερόταν
και σ’ αυτό το ζήτημα ως γνήσιος Κρητικός. Το γενεαλογικό δέντρο του Μίκη Θεοδωράκη
από τον πατέρα του στην Κρήτη έχει δυο κλάδους. Τον κλάδο του παππού του, Μιχάλη
Θεοδωράκη, που ξεκινά από το Επανωχώρι του Ανατολικού Σελίνου, αρχές του 19ου αιώνα
και τον κλάδο της γιαγιάς του, Αικατερίνης Σπυριδάκη, που ξεκινά από το γένος των
Χάληδων στο Θέρισο Κυδωνίας την ίδια περίοδο. Ο παππούς του Μίκη ήταν ο Μιχάλης
Θεοδωράκης του Γεωργίου γεννημένος το 1856 στον συνοικισμό Παπαδιανά και
γραμμένος στα μητρώα αρρένων της τέως Κοινότητας Κεφαλίου Κισάμου Χανίων. Ο
πατέρας του Γεώργιος, ανήκε στον ένοπλο σώμα του Αναγνώστη Σκαλίδη και σκοτώθηκε
από τους Τούρκους στην Επανάσταση του 1866. Ο μικρός Μιχάλης Θεοδωράκης έμεινε
ορφανός, γι’ αυτό και η Ελληνική Κυβέρνηση τον βοήθησε να μάθει μια τέχνη, την
φραγκοραπτική, στην Κωνσταντινούπολη. Όταν γύρισε στα Χανιά, άνοιξε το κατάστημά
του στην Παλιά Πόλη των Χανίων. Οι στενοί συγγενείς της οικογένειας Θεοδωράκη
κατάγονται από τα χωριά των πρώην κοινοτήτων Κεφαλίου και Κάμπου Κισάμου